يا مُنشِئَ السّحابِ الثِّقال!

سُبحانَ اللهَ الّذي يُنشِئُ السّحابَ الثِّقال 
(منزّه است خدای پديدآورنده ابرهای گران)، 
و يُسَبِّحُ الرّعدُ بِحَمدِه 
(و رعد به سپاس او تسبيح می‌گويد)، 
و المَلائِكَةُ مِن خيفَتِه 
(و فرشتگان از بيم او تسبیح می‌گویند)، 
و يُرسِلُ الصّواعِقَ فَيُصيبُ بِها مَن يَشآء 
(و صاعقه‏‌ها را می‌فرستد و هر كه را بخواهد به آن‏ دچار می‌كند) ... و خلاصه این که: 
اَرسِل عَلی عُيُوبي سَحابَ رَأفَتِک 
(ابر مهربانی‌ات را به سوی عيبهايم گسيل كن). 
❕ به سوی عیب‌های‌مان، نه خانه‌های‌مان و رأفتت، نه غضبت. 

[از: تسبیحات روزهای ماه رمضان و مناجات التائبین]  پوست نارنگی در چشم چکاندن!...